امامزاده یحیی (ع) در بافت مرکزی تهران

بنای اصلی امامزاده متشکل از برج خشتی هشت ضلعی و دارای گنبد هرمی شکل ۱۲ ضلعی بوده است که به همراه صحن آن به کلی در سال ۱۳۱۸ ویران شد و یک موسسه دولتی در سال ۱۳۱۹ آن جا ساخته شد. مقبره که داخل سردابی در عمق چهار متری زمین قرار داشته از آسیب جان سالم به در می‌برد. از این‌رو یک سال بعد باعث تجدید بنای امامزاده می‌شود.

در سال ۱۳۲۰ بنای جدید به همان سبک بنای قدیمی دوباره ساخته شد و تزئیناتی در طول سال‌ها به آن اضافه شد به طوری که در سال ۱۳۳۰، مساحت آستان ۱۵ برابر مساحت فعلی بود که شامل مدرسه، شفاخانه در جنوب امامزاده، حوض، سالن گردهمایی، دفتر آستانه، مسجد، قهوه خانه، توتستان، غسالخانه و گورستان، حریم امامزاده و قناتی که از کوی زندان سرازیر بوده و تا محله عودلاجان ادامه داشته است و از داخل امامزاده گذر می‌کرده، بوده است.

بر روی درب قدیمی بقعه که چندان بزرگ نبوده، در دو کتیبه کوچک به خط ثلث نوشته‌اند: بانی بقعه خشتی قدیم شخصی به نام قرابشاره بوده و معمار آن، دیو حسن نام داشته است.

ضریح حضرت امامزاده یحیی در اتاقی به مساحت حدوداً ۵۰ مترمربع قرار گرفته است که در وسط، ستون‌هایی است که داخل آن به صورت درگاه‌های کاشی‌کاری شده‌ای در دو قسمت بالایی و پایینی قرار دارد. بر روی کتیبه‌ای که بر روی ضریح نصب شده است سال ۱۳۵۸ را نشان می‌دهد که در زمان امام خمینی (ره) بازسازی شده است. قسمت‌های دیگری شامل ایوان، کفش کن، اتاق موزه و دفتر آستانه و کتابخانه به تدریج تا سال ۱۳۳۰ هجری شمسی به بنا اضافه گشته و کاشی‌کاری گنبد و تزئینات ملحقات بنا انجام گرفته است.